Het is alweer bijna 5 maanden geleden dat wij ons laatste bericht schreven. Sommigen van jullie zien we haast dagelijks, anderen bestoken ons met vragen hoe het toch allemaal is afgelopen. Nu dan, vlak voor kerst kwamen we terug en zochten we onze families en vrienden weer op. Het was natuurlijk heel erg leuk om iedereen weer te zien. We keken onze ogen uit bij het zien van al het shoppen naar luxe zo vlak voor de kerst, het was toch crisis? Nou, zo vlak na de sloppenwijken van Dharavi leek crisis ons niet helemaal het juiste woord voor de situatie in Nederland op dit moment. Want wat ons echt opviel aan Nederland: wat is het hier goed geregeld, wat is het hier schoon en wat zijn we rijk.
Toen kon de grote zoektocht beginnen naar huis en werk. We logeerden wat bij ouders en bij vrienden (bedankt nog!) maar gelukkig vonden we al snel een leegstaand koophuis in Brandwijk waar we tijdelijk in konden trekken. We wonen er nu alweer bijna 4 maanden en we hebben het er goed naar ons zin. Het huis staat 2 huizen naast het huis waar Kees is opgegroeid. Na al die omzwervingen woont hij 100 meter oostelijk van zijn vroegere thuis en om de hoek woont ook nog eens ons 4 dagen oude nichtje Eva, super leuk natuurlijk om dit van zo dichtbij mee te maken.
Daarnaast wilden we natuurlijk weer aan het werk. Gelukkig konden we ook dat snel weer oppakken. Na wat sollicitatiegesprekken (voor Kees in een in Vietnam op maat gemaakt pak) werden we allebei op dezelfde dag aangenomen. Kees werd aangenomen in Capelle aan den IJssel bij Mobilis en Irene kon aan de slag bij de Joho stichting in Den Haag. Dat is dus allemaal goed en snel verlopen.
Nu kijken we tevreden terug op onze reis, we zijn blij dat we dit hebben ondernomen, het heeft onze kijk op de wereld enorm verruimd en verrijkt. De fotoboeken staan nu in de kast en het is allemaal een herinnering, misschien steekt de reislust ooit nog eens de kop op, dan houden we jullie hier natuurlijk weer op de hoogte…
keesenirene.wordpress.com 